Zainstaluj oprogramowanie wymienione w Sekcja 7.1 i Sekcja 7.2.
Demony v-q mogą pracować jako dowolny użytkownik, sugeruje się aby pracowały jako użytkownik _vq w grupie _vq.
| Ostrzeżenie |
Ze względów bezpieczeństwa nie powinny być uruchamiane jako root. Lepiej zapobiegać niż leczyć. |
Możesz użyć poniższych poleceń aby utworzyć wspomniane konto (działa na pewno pod Linux i OpenBSD):
groupadd _vq useradd -g _vq -d /var/vq _vq
Zależnie od wybranego formatu archiwum będziesz potrzebował programy tar, bzip2 lub gzip.
Jeżeli nazwa archiwum kończy się na .tar.gz możesz rozpakować je następującym poleceniem:
tar -xzvf v-q.*.tar.gz
Ewentualnie (jeżeli tar nie posiada wbudowanej obsługi gzip):
gzip -dc v-q.*.tar.gz | tar -xvf -
Jeżeli nazwa archiwum kończy się na .tar.bz2 możesz rozpakować je następującym poleceniem:
bzip2 -cd v-q.*.tar.bz2 | tar -xvf -
Na dzień dzisiejszy źródła rozprowadzane są tylko w wymienionych formatach.
Notatka: Bzip2 oferuje lepszy stopień kompresji w porównaniu z gzip jednakże nie jest tak popularny. Jeżeli posiadasz w systemie bzip2 sugerowane jest użycie tego formatu.
Przed uruchomieniem make musisz odpowiednio skonfigurować źródła. Nie ma skryptu configure. V-q nie korzysta z autoconf i jego rodziny.
Nie masz powodów do obaw. Konfiguracja jest stosunkowo łatwa - wystarczy zaktualizować kilka plików.
Na początku musisz ustalić kompilator i jego opcje. W głównym katalogu należy zaktualizować następujące pliki:
compile używany jest do normalnej kompilacji. Domyślnie wywoływane jest g++.
comp-so używany jest do kompilacji plików, które wejdą w skład archiwum dzielonego (biblioteki). Domyślnie wywoływane jest g++ z argumentami: -fpic -DPIC.
load używany jest do tworzenia programów. Domyślnie wywoływane jest g++.
make-lib używany jest do tworzenia statycznie linkowany bibliotek. Wywołuje ar.
make-so używany jest do tworzenia bibliotek dzielonych dynamicznie. Wywołuje g++ z opcją -shared.
idl używany jest do tłumaczenia plików IDL na pliki C++. Pamiętaj, że skrypt ten powinien tworzyć 2 pliki z rozszerzeniami: .hpp i .cc. Domyślnie wywoływany jest idl (MICO) lub omniidl (omniORB).
Jeżeli używasz innych programów niż te wymienione proszę wyślij opis wywołania do Pawła Niewiadomskiego
Następny krokiem jest aktualizacja plików z rozszerzeniami: .inc i .lib. Pierwszy typ plików używany jest podczas kompilacji, zawierają one opcje dla kompilatora. Drugi typ plików używany jest podczas linkowania, zawierają one informacje o bibliotekach, które mają zostać użyte.
Przed kompilacją musisz określić, którą z dostępnych i obsługiwanych implementacji CORBA chcesz użyć. W tym celu musisz zaktualizować 3 pliki.
corba.lib powinien zawierać wszystkie argumenty dla make-so, które używane będą w czasie linkowania. Powinieneś tam umieścić odwołania do wszystkich bibliotek wymaganych przez wybraną implementację CORBA.
corba.inc powinien zawierać argumenty przekazywane do comp-so i compile, które wskażą katalogi z plikami nagłówkowymi wymaganymi przez wybraną implementację CORBA. Niezbędny jest również argument określający, która implementacja CORBA powinna być użyta. Przykładowo jeżeli chcesz używać MICO musisz podać -DP_USE_MICO. Oznacza to, że w czasie kompilacja definicja P_USE_MICO będzie zdefiniowana. Inne możliwości:
P_USE_MICO - dla MICO
P_USE_OMNIORB - dla omniORB
P_USE_ORBACUS - dla Orbacus
P_USE_TAO - dla TAO
P_USE_ORBIX - dla Orbix
Notatka: Na razie oprogramowanie zostało przetestowane z MICO (bez obsługi wątków) i omniORB.
Należy również określić program, który będzie używany do translacji plików IDL - w tym celu należy zmienić plik idl. Plik zawiera przykłady dla obsługiwanych implementacji CORBA.
Przykład 7-1. corba.inc dla MICO zainstalowanego w /usr/local/progs/mico
-DP_USE_MICO -I/usr/local/progs/mico/include
Przykład 7-2. corba.lib dla MICO zainstalowanego w /usr/local/progs/mico
-L/usr/local/progs/mico/lib -lmicocoss2.3.11 -lmico2.3.11 -lssl -lcrypto
| Poprzedni | Spis treści | Następny |
| Zależności | Początek rozdziału | Kompilacja |